baktım, hoş bir vedadaydı esmer yüzün, hasretliydi; -hoşça kal!- yayılan ve iz bırakan dağ ıslığı gidenlerin bıraktığı yokluk sen hep o kederli sesinle sev beni yeşil ovalar geçerken ben yalnızlıklar işleyeyim gergefime bir de mızıka sesi iki tutam saç ekleyip büyütürüm dal dal özlemini   saçlarıma taşıdım güneşin ahengini yağmur sonrası   uzak olsun diye rüzgârın yana yakıla arandığı bozkırdan içimde kent sıkışıklığı avucumda ter yaz sıcağı isyanda   ayrılığın çetelesini tutmuşken düşün ki bir daha geçmez buralardan sesini götüren tren yazıldıysa bu şiir gecenin hatırına   günün karmaşasında rastladım sokak çalgıcısına kekik kokuları melendi içsesinin önsözüne nefesi eksik “çobanıl  şiirler”e (*) uzadı kavaldan  yüzüme çarpan hüzün ellerim çoğul gül/dü, gülüştü, kırmızı düş/tü mavi tenimdeki benler renklendi, çeyizimin naftalin kokulu mendili gibi oyalı duvakla saklanırım eski evlerin arka bahçelerine     harfleri düşün değişen anlamını ve algıları yerleştir zerresine aklın edilemeyen sözdür bence kuş kanadındaki özgürlük, sor nedenini ellerim böyle diri ve yaşamsalken beyaz bir kağıda küsmenin inatçı mizacım tütsüler tüm sözcükleri de öyle koyar yerine ya bir şarkı ya bir şiir olur akardı gökyüzünden çocukluğumuz  saatleri şaşırırdık seninle görmüş geçirmiş tan sessizliğinde   eylül karması renginde buralar şimdi kalbim uykusuz bekler inci gibi o kristal kürenin içindeki şerarem çıkmayı ve dağılmayı yeryüzüne sırça köşkten geçerek uçurtmalar da sabırsız her zamankinden     bir yer aç bana yanında kendin kadar derin ve sırlı olsun   yağmurlar buluşturabilir bizi ancak bir dağ kadar uzağız bir şiir anlatabilir bizi ancak harfler arasından ebruli bir yokuş   (*) Oktay Rifat