Uzun süredir ötelediğim bir işti. Kitaplığımın düzenlenmeye ihtiyacı vardı. Raflardan bazı kitapları ve dergileri indirip, yeni kitaplara yer açmam gerekiyordu.
Nihayet, kitaplığa el attım. Hangi kitabı elime alsam, yıllardır görmediğim bir dostla karşılaşmış gibi anılar denizine dalıyorum.
Bazı kitaplar can dostlarım. Onlara ilişkin hemen her şeyi hatırlıyorum. Bana söylediklerini, önerilerini, tartışmasız kabullendiğim ya da itiraz ettiğim cümleleri belleğimde tazeliğini ve canlılığını koruyor.
Bazı kitapları ise ilk kez görmüş gibiyim. Ne yazarı, ne kapağı, ne başlığı, ne içeriği... Onları hatırlayamadığımı fark edince tuhaf bir duyguya kapılıyorum. Bakıyorum, bir daha bakıyorum; “Çıkaramadım sizi, özür dilerim” diyorum.
Kitaplarım! Beni hiç yalnız bırakmadılar. Bir dost kitap, beni bir başka kitapla dost kıldı. Böyle böyle çoğaldık.
Çocukluğumda kitaplardan tarif edemediğim kokular duyardım. Bazı kitaplar diğerlerinden çok daha güzel kokardı.
Gazeteciliğe başladığım yıllarda kağıt ve mürekkep kokusuyla tanıştım. Kağıt bobinlerden çıkan selülozik kokuyu ve mürekkebin petrolsü ağır kokusunu yıllarca teneffüs ettim.
Yeni dergi ve yeni kitaplarda matbaanın yoğun kokusunun inceltilmiş biraz daha yumuşak halini keyifle içime çekerdim. Uyuşturucu bağımlıları kendilerine ‘kafa yaptıran’ maddeleri nasıl ararsa, bende bu kokudan kendimi uzak tutamadım.
Kitaplar öyle güzel kokuyordu ki, içindekilerden çok sanki bu özelliği için kitap aldığıma inanmaya başladım.
Sonra her kitabın farklı bir kokusu olduğunu hissettim. Kitap, içeriğinin veya yazarının kokusunu dışarıya yansıtıyormuş sanrısına kapıldım.
Kitaplığımı düzenlerken, parfümeri laboratuvarına girmiş gibiydim. Bildiğim, tanıdığım, sevdiğim ama adlandıramadığım bir koku havuzundaydım.
Kitaplardaki koku gerçekmiş, bir sanrı değilmiş. University College London’da eski kitapların kokusuyla ilgili bir araştırma yapılmış. Eski kitapların tatlı ve misk gibi koktuğu anlaşılmış. Bu koku bir çok kişiye çikolata kokusu gibi geliyormuş.
(Devam Edecek)