Şehirlerin ara sokaklarına nüfuz ettikçe hele çadır ya da konteyner kentlerin sakinleriyle yüz yüze geldikçe tenimizi saran acı ruhumuzu kanatır oldu. Ne yana baksak bir insan öyküsünün ya da fotoğrafının içine dalıyorduk. Görünenler yabancı değil; sen, ben, o…

Mesela, ‘Psikososyal Destek’ hizmeti verilen konteynerin önündeki sandalyeye sığınmış teyzenin yüzüne yansıyan acı, gidenlerin gelemeyeceği gerçeğiyle bir çaresizliğe bürünürken, çocukların, sanki bir felaket yaşanmamış havasında oynadığı oyunlar, ‘hayat devam ediyor’ gerçeğini belgeliyordu…

Dursun ERKILIÇ’ın yazısı için dokunun lütfen: https://www.ankhaber.com/yazar/dursun-erkilic/deprem-bolgesindeki-sen-ben-o-24685-kose-yazisi